PatentStrzelecki.eu

Budowa broni i amunicji

Broń palna jest używana od setek lat. Rozwój wiedzy w zakresie inżynierii, materiałów i procesów produkcji mocno wpłynął na zmiany konstrukcyjne.

Setki producentów tworzą tysiące modeli w dziesiątkach kalibrów. Wytwórcy są zgodni jeśli chodzi o podstawy, choć widać znaczące różnice w szczegółach.

Typy

Na podstawie sposobu działania broń dzieli się na samoczynną, samopowtarzalną, powtarzalną i jednostrzałową.

Podstawowe elementy

Typowy pistolet składa się (w uproszczeniu) z zamka z przyrządami celowniczymi, lufy z komorą nabojową, sprężyny oporopowrotnej, szkieletu z chwytem, spustem i ewentualnymi zabezpieczeniami oraz magazynka, który wchodzi do chwytu. Przykład budowy pistoletu. Od góry: zamek, lufa, sprężyna, szkielet ze spustem. Na zdjęciu nie ma magazynka.

Typowy rewolwer, choć wewnętrznie często bardziej skomplikowany od pistoletu, wygląda na prostszy. Większość elementów (lufa, przyrządy celownicze, spust, uchwyt) jest częścią szkieletu broni. Naboje są ładowane do bębenka, które pojemność waha się w zależności od kalibru i przeznaczenia broni. Przykładowy rewolwer.

Działanie

Pistolet: działanie pistoletu Beretta 92 9x19.

Po podłączeniu magazynka i przeładowaniu, nabój wchodzi do komory nabojowej. Broń jest gotowa do strzału. Wyciskając spust, w pewnej chwili przekraczamy jego opór. Następuje zwolnienie iglicy, która uderza w spłonkę naboju. Spłonka zapala proch, który gwałtownie się spala, powodując rozprężenie gazów. Gazy dynamicznie podnoszą ciśnienie w komorze nabojowej, co wypycha pocisk przez lufę. Podczas wyrzutu pocisku, gwint w lufie nadaje mu ruch wirowy celem stabilizacji toru lotu i zwiększenia celności.

Jednocześnie, ciśnienie gazów działa też na zamek, który cofając się, wyrzuca łuskę z komory. Gdy zamek pokona całą drogę w tył i się zatrzyma, wraca do przodu pchany sprężyną oporopowrotną. Po drodze zabiera kolejny nabój z magazynka i resetuje spust, pozwalając na oddanie kolejnego strzału.

W większości modeli pistoletów po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek zostaje zablokowany w tylnym położeniu, informując strzelca o konieczności wymiany magazynka.

Rewolwer: działanie rewolweru Colt Python .357.

Schemat działania jest podobny, jednak po wystrzale w osi lufy pozostaje komora bębna z pustą łuską. Należy doprowadzić do obrotu bębna, tak aby w osi lufy był przygotowany do strzału nabój. Można to zrobić ręcznie odciągając kurek w rewolwerach typu SA, DA/SA lub wykona się to automatycznie, przy kolejnym naciśnięciu spustu w rewolwerach typu DA/SA, DAO.

Pistolet maszynowy: działanie pistoletu maszynowego UZI 9x19.

UZI należy do broni strzelającej z zamka otwartego. Przed naciśnięciem spustu lufa jest otwarta i dopiero wciśnięcie spustu powoduje zabranie naboju z magazynka, zamknięcie lufy zamkiem i oddanie strzału. W broni z otwartym zamkiem (popularne w starszych pistoletach maszynowych) trudniej zachować bezpieczeństwo: broń jest gotowa do strzału mimo cofniętego i zablokowanego zamka, który większości początkujących strzelców kojarzy się z zabezpieczonym pistoletem. Początkujący strzelcy lub osoby nie znające zasady działania tej broni nierzadko kierują lufę nie do końca zgodnie z BLOS, jeśli mają wrażenie że broń jest jeszcze niegotowa do strzelania.

W Polsce broń samoczynna jest rzadka na strzelnicy, nie wykorzystuje się jej też w typowych zawodach sportowych. Dużo częstsze są egzemplarze przerobione na samopowtarzalne, które są dostępne na większość pozwoleń na broń.

Dubeltówka: działanie dubeltówki 12x70.

Strzelba dwulufowa to prosta, tania i popularna broń, zwłaszcza wśród myśliwych. W sporcie strzeleckim w konkurencjach śrutowych używa się strzelb typu bock, z lufami w układzie pionowym (w dubeltówce: poziomym, czyli obok siebie). Broń może mieć jeden lub dwa spusty (broń sportowa: jeden). Bezpiecznik może być ręczny lub automatyczny, załączany każdorazowo po otwarciu strzelby (broń sportowa: ręczny).

Broń ładuje się po otwarciu kluczem, wkładając naboje do komór nabojowych każdej lufy. Po zamknięciu strzelba jest gotowa do strzału. Po oddaniu strzału broń należy otworzyć i usunąć łuski lub pozwolić im wyskoczyć jeśli jest zamontowany wyrzutnik.

Pompka: działanie strzelby powtarzalnej pump-action 12x70.

Strzelba powtarzalna "pompka" ("pump-action") w strzelectwie sportowym jest wykorzystywana głównie w konkurencjach dynamicznych. Magazynek rurowy mieści od 3 sztuk amunicji w górę, dostępne są także przedłużki dodatkowo zwiększające pojemność. To rodzaj broni powtarzalnej, gdzie przesuwane ręcznie suwadło steruje drogą nabojów. Po odstrzeleniu naboju, ruch suwadła do tyłu wyrzuci wystrzeloną łuskę, a ruch w przód wprowadzi kolejny nabój do komory.

Karabin powtarzalny: działanie karabinu 4-taktowego Kar 98 7.92x57.

Karabin powtarzalny to popularny rodzaj broni, wykorzystywany szeroko w większości konkurencji strzeleckich. Może posiadać magazynek (stały wewnętrzny lub zewnętrzny dopinany) bądź wymagać każdorazowo ręcznego załadowania naboju. Przed każdym strzałem należy zamknąć i zaryglować zamek, wprowadzając jednocześnie nabój do komory. Po strzale ruch otwarcia i cofnięcia zamka wyrzuca wystrzeloną łuskę, jednocześnie robiąc miejsce na kolejny nabój podany z magazynka bądź ręcznie

Karabin lewarowy: działanie karabinu systemu lewarowego Winchester M1873 .357.

Karabiny z systemem lewarowym (lever action) są dosyć rzadko spotykaną w Polsce konstrukcją. Sposób działania jest podobny jak w przypadku strzelby powtarzalnej pump-action, gdzie po każdym strzale należy wykonać ruch lewarem (tak jak suwadłem) w celu wyrzucenia wystrzelonej łuski i wprowadzenia nowego naboju do komory nabojowej.

Karabin samopowtarzalny: działanie karabinu FN FAL 7.62x51.

Karabin samopowtarzalny zwalnia strzelca z ręcznego przeładowywania broni po każdym strzale. System sprężyn oporopowrotnych oraz wykorzystanie części odrzutu pozwala na automatyczne przeładowanie broni po każdym strzale. Sposób działania tego typu broni jest analogiczny jak pistoletu samopowtarzalnego.

Działanie broni, warunki bezpieczeństwa

Konstrukcje strzeleckie różnią się trudnością obsługi, związaną ze stopniem skomplikowania, budową broni, jej wymiarami, ciężarem i samym procesem strzału. W trakcie nauki obsługi broni warto jest stopniować poziom trudności, przechodząc przez wszystkie etapy. Zaznajomienie się z szerokim spektrum konstrukcji daje szansę, że strzelec poradzi sobie także w sytuacjach niestandardowych: zacięcia broni, awarie, sytuacje nieprzewidziane.

Hałas związany z wystrzałem mocnymi kalibrami jest dla większości osób niemożliwy do wytrzymania bez odpowiedniej ochrony słuchu i niweczy nawet najlepsze przygotowanie: fizyczny ból uniemożliwia osiągnięcie poprawnych wyników. Próby wytrzymywania huku bez wygłuszenia mogą skończyć się trwałym, dożywotnim uszczerbkiem słuchu. Nawet przy pojedynczym wystrzale z broni o większym ciśnieniu akustycznym może dojść do uszkodzenia bębenków w uszach. Sport strzelecki wymaga aktywnego zabezpieczenia otoczenia przed negatywnymi konsekwencjami strzału.

Wzrok strzelca może być zagrożony przez różne czynniki: gazy prochowe, pył i rykoszety mogące powstawać przy strzałach do elementów, które nie są w stanie przyjąć całej energii pocisku. Okulary są kluczowe w strzelectwie dynamicznym, do celów reaktywnych lub w otoczeniu mogącym generować odłamki (np kamienie w kulochwycie, metalowe lub betonowe części wyposażenia itp), ale polecane na każdych zajęciach. Niewiele obiektów w Polsce spełnia wszystkie wymogi gwarantujące bezpieczeństwo niezależnie od rodzaju strzelania. Rezygnacja z okularów to zazwyczaj zły pomysł.

Siła odrzutu wpływa na zachowanie strzelca przed, w trakcie i po strzale. Broń bocznego zapłonu, ze śladowym "kopnięciem" i niewielkim poziomem hałasu nie powinna przestraszyć nikogo, nawet dzieci. Trening jest spokojny, przewidywalny, a błędy obsługi widoczne i łatwiejsze w korekcji.

Duży odrzut utrudnia: strzelec oczekuje odskoku broni i obawia się uderzenia po strzale, celność spada. W ekstremalnych przypadkach istnieje ryzyko utraty kontaktu z bronią lub wręcz kontuzji. Osoby początkujące nie powinny zaczynać od mocnego kalibru: spowoduje to braki umiejętności, strach, trudność korekcji błędów, a przez pierwsze strzały będzie groźne dla otoczenia.

Na odrzut wpływ mają -- poza energią zmagazynowaną w naboju -- także rozmiary i ciężar broni. Mocniejszy nabój wystrzeliwany z większej broni może w efekcie mieć mniejszy wpływ na strzelca niż teoretycznie słabszy nabój w małym, lekkim pistolecie.

Rozmiar broni wpływa na zachowanie warunków bezpieczeństwa. Kbks jest prostszy w opanowaniu od pistoletu, gdyż z dłuższą bronią ciężej się obrócić, czy wykonać nagły, nieprzewidziany ruch. Dłuższa broń ma też większą masę, pomagając opanować odrzut.

Używając broni krótkiej należy większy nacisk kłaść na stałe pilnowanie kierunku lufy, ułożenie dłoni i palców na broni (przy bardzo krótkich pistoletach możliwe jest ustawienie palca przed lufą w trakcie strzału) oraz zachowanie przed i po strzale. Nawet kilka centymetrów przesunięcia lufy krótkiego pistoletu może kierować potencjalny wystrzał w niebezpieczne miejsce.

Nieznane konstrukcje wymagają dodatkowego instruktażu. W rewolwerach przy mocniejszej amunicji szczelina między lufą, a bębnem z nabojami jest niebezpieczna dla dłoni i palców. Wydobywają się stamtąd z dużą siłą gazy prochowe, mogące powodować uszkodzenie miękkich tkanek.

W pistoletach maszynowych strzelających z zamka otwartego, należy mieć świadomość różnicy działania i wcześniejszej niż zakładana gotowości broni do strzału. Brak wiedzy generuje przypadkowe wystrzały, które są zawsze niebezpieczne.

W broni samopowtarzalnej należy pamiętać, że w komorze nabojowej po strzale zapewne jest już kolejny nabój, gotowy do strzału. Niezbędna jest weryfikacja broni przed ewentualnym odłożeniem i odpowiednie jej zabezpieczenie. Samo liczenie oddanych strzałów nie daje gwarancji. Każdą broń należy po strzelaniu odpowiednio rozładować i zabezpieczyć, broń samopowtarzalną w szczególności.

Czyszczenie broni

W trakcie używania broń ulega zabrudzeniu, związanemu ze spalaniem prochu i wyrzutem gazów prochowych przez wszystkie możliwe szczeliny i mechanizmy. Po pewnej liczbie strzałów, zależnej od konkretnego modelu broni, nagromadzone zanieczyszczenia mogą wpływać na celność broni, jej awaryjność lub trwałość. Niektóre typy amunicji mają działanie korozyjne na broń i pozostawiona bez czyszczenia szybko pokryje się rdzawym nalotem, który może zmienić się w trwałe wżery, uszkadzając mechanizmy i niszcząc precyzję działania.

Także sam upływ czasu i warunki przechowywania (wilgotność, temperatura) mają wpływ na walory użytkowe broni. Odpowiednia konserwacja spowolni zużycie i pozwoli się cieszyć bronią przez dziesiątki lub setki lat. Część oferowanych obecnie modeli jest na tyle wytrzymała, że mogą latami pozostawać zabrudzone, ale źle utrzymana broń w końcu będzie się psuła.

W stałej sprzedaży są egzemplarze broni wyprodukowane 50, 100, a nawet więcej lat temu. Utrzymywane w dobrych warunkach, odizolowane od negatywnych czynników są stale sprawne i gotowe do pracy.

Przestrzeń robocza

Czyszczenie broni potrafi być procesem wymagającym sporo wysiłku. Należy dysponować odpowiednią ilość miejsca, żeby wygodnie manewrować bronią (istotne zwłaszcza przy dłuższych modelach), światło pozwalające dostrzec niewielkie elementy i przestrzeń roboczą, którą będzie dało się posprzątać z nieprzyjemnych, niekiedy szkodliwych dla zdrowia zabrudzeń, które usuniemy z broni.

Większość powszechnie wykorzystywanych nabojów zawiera pociski ołowiane. Także pociski w mosiężnym płaszczu z reguły posiadają tył ołowiany. Drobinki pyłu i tlenków ołowiu będą osadzały się mechanizmie broni. Przy czyszczeniu warto wziąć pod uwagę, że wygrzebiemy z broni truciznę. Robienie tego w sypialni, w otoczeniu małych dzieci lub w trakcie posiłku jest niezalecane i może mieć negatywne konsekwencje. Czyszczenie lepiej przeprowadzać w warsztacie, garażu lub w przestrzeni dobrze osłoniętej, aby nic po czyszczeniu nie zostało w miejscach, gdzie stale przebywają ludzie.

Narzędzia, materiały

Samą ściereczką nie uda się dogłębnie wyczyścić broni. Przydatne będą specjalne narzędzia zaprojektowane do czyszczenia broni jak wyciory z różnymi szczotkami, sznury do czyszczenia oraz szczotki plastikowe i mosiężne. Pomocne bywają drobne narzędzia dentystyczne, pozwalające wygodnie sięgnąć do niewielkich szczelin i otworów, czyściwa oraz środki chemiczne: do czyszczenia i smarowania.

Oferta chemii do czyszczenia jest bardzo bogata, firmy co chwilę wprowadzają jeszcze lepsze środki, dopasowane do konkretnych potrzeb. Bazowe czyszczenie można wykonać każdym oferowanym środkiem do tego przeznaczonym, także za pomocą zwykłej nafty. Do smarowania sprawdzi się zwykły olej do maszyn do szycia. To tanie, ogólnodostępne środki, które wystarczą w większości przypadków. Z biegiem doświadczenia strzelcy samodzielnie dobierają swój zestaw narzędzi i środków czyszczących, aby uzyskać pożądany efekt.

Procedura czyszczenia

Najważniejsze jest, aby przed rozpoczęciem czyszczenia broni dokładnie sprawdzić, czy broń jest na pewno rozładowana. Czyszczenie wymaga kierowania broni w różne strony, robienie tego z nabojem w komorze nabojowej byłoby naprawdę lekkomyślne.

W zależności od modelu trzeba będzie rozłożyć broń na kilka podstawowych części. W pistolecie: wypiąć magazynek, zdjąć zamek, wyciągnąć lufę z komorą nabojową i sprężynę oporopowrotną. Szczegóły odnośnie rozkładania broni do czyszczenia znajdują się każdorazowo w instrukcji dołączonej do broni, choć w obecnych czasach szybciej można się tego nauczyć z filmów zamieszczanych na YouTube przez posiadaczy broni.


Do standardowego czyszczenia nie trzeba rozkładać broni do każdej śrubki. Złożenie broni z powrotem z kilkudziesięciu malutkich elementów może okazać się niemożliwe. Wystarczy podział na najważniejsze elementy.

Czyścić warto: lufę z komorą nabojową, zamek ze szczególnym uwzględnieniem otworu iglicy, dostępne z zewnątrz mechanizmy. W procesie czyszczenia pozbywamy się możliwie całości dostępnych zanieczyszczeń, przecieramy wszystkie dostępne elementy do czysta, a następnie smarujemy elementy, które się wobec siebie przesuwają i konserwujemy odrobinką oleju części, żeby wilgoć nie powodowała korozji. W zależności od modelu broni, po kilkuset strzałach warto wyczyścić też magazynek, niekiedy wręcz rozbierając go na części składowe. Magazynki broni bocznego zapłonu brudzą się dużo szybciej od ołowianych, natłuszczonych pocisków i po kilku godzinach strzelania broń może mieć kłopoty z podawaniem nowego naboju po strzale.

Nieco więcej pracy może wymagać doczyszczenie lufy, zwłaszcza jeśli broń czyszczona jest rzadko i lufa zdążyła się mocniej zapiec. Przy używaniu wyciora należy zwracać uwagę na koronę lufy, niekiedy uderzenia przy przesuwaniu wyciorem mogą powodować drobne uszkodzenia tego fragmentu lufy, co mocno wpłynie na celność przy strzelaniu. W przypadku dużych zabrudzeń można skorzystać z myjki ultradźwiękowej, zostawić broń w wielogodzinnej kąpieli naftowej, czy użyć sprężonego powietrza.


Niekiedy podczas czyszczenia można zauważyć zużycie lub awarię niektórych elementów lub sprężyn. Broń wprawdzie jeszcze strzela, ale za chwilę może odmówić posłuszeństwa. Regularne czyszczenie zwiększy obycie z bronią, pozwoli lepiej poznać mechanizm jej działania i ułatwi zadbanie o dobry stan techniczny wszystkich elementów.

Po zakończeniu czyszczenia broń należy złożyć z powrotem oraz przetestować na sucho, czy wszystkie mechanizmy wyglądają jak poprzednio i pozwalają na standardową pracę jak przeładowanie, oddanie strzału, załączenie bezpiecznika.

Amunicja

W strzelectwie sportowym stosuje się amunicję bocznego zapłonu, centralnego zapłonu oraz czarnoprochową. Amunicja czarno-prochowa może być scalona lub rozdzielnego ładowania. Broń palna czarnoprochowa rozdzielnego ładowania wyprodukowana do roku 1885 oraz repliki takiej broni są od roku 2004 dostępne w Polsce bez żadnego pozwolenia, czy rejestracji.

Każdy rodzaj amunicji działa zgodnie ze schematem: inicjacja zapłonu prochu poprzez zbicie spłonki wypełnionej środkiem chemicznym detonującym w czasie zgniecenia. Płonący proch powoduje skokowy wzrost ciśnienia w łusce naboju. Ciśnienie jest kierowane na pocisk wieńczący nabój (pozostałe kierunki są zablokowane komorą nabojową oraz zamkiem broni), który zaczyna przesuwać się w lufie, pozwalając ciśnieniu spalania ujść z komory nabojowej. Pocisk przechodząc przez lufę rozpędza się coraz bardziej. W komorze nabojowej zostaje pusta łuska, najczęściej wyciągana i wyrzucana pazurem wyciągu zamka w procedurze przeładowania (automatycznego, półautomatycznego lub ręcznego).

Kaliber broni oznacza najmniejszą średnicę przewodu lufy. Jest wyrażany w różnych jednostkach, w zależności od rodzaju broni i systemu miary: wagomiar (ilość kul, które można odlać z funta ołowiu), milimetr, cal.

Budowa amunicji: ilustracja poglądowa

Nabój składa się ze spłonki, ładunku prochu i pocisku. Wszystkie te elementy są ułożone w kolejności w łusce. Rodzaj i jakość komponentów mocno wpływa na jakość naboju jako całości i jego celność. Na rynku są produkty kierowane zarówno do strzelania czysto rekreacyjnego jak i zastosowań wyczynowych o poziomie światowym, gdzie każda odchyłka od ideału dyskwalifikuje nabój.

Elaboracja

Strzelcy sportowi, tak jak myśliwi i kolekcjonerzy, mają prawo elaborować -- czyli składać z komponentów bazowych -- amunicję do prywatnego użytku. To popularne zajęcie wśród strzelców długodystansowych, stale pracujących nad przygotowaniem idealnego naboju do swojego karabinu -- mimo precyzji wykonania te same modele karabinu potrafią strzelać z amunicji jednego producenta w różny sposób. Dlatego nierzadko strzelec może osiągnąć zakładaną precyzję wyłącznie przygotowując ręcznie naboje z komponentów wybieranych specjalnie pod dany egzemplarz broni.
Elaboracja jest także stosowana w celu zmniejszenia kosztów przez bardzo aktywnych strzelców, dobrania idealnych proporcji energii wystrzału do odrzutu (strzelcy dynamiczni) lub przy użytkowania nietypowych kalibrów, których rzadkość utrudnia lub wręcz uniemożliwia zakup amunicji fabrycznej. Istnieje niemało konstrukcji do których nikt na świecie nie produkuje amunicji: są zbyt rzadkie, aby istniał na nie normalny rynek. Kupując nietypową broń należy się liczyć, że elaboracja będzie jedyną drogą zabezpieczenia nabojów.

Elaboracja amunicji to dziedzina wymagająca wiedzy, skupienia, precyzji, przestrzegania dodatkowych zasad bezpieczeństwa i doskonałej znajomości wyposażenia: broni, komponentów oraz narzędzi (prasy, wagi itp).
Każdy element naboju powinien być dobrany odpowiednio. Próba stosowania nieodpowiedniego prochu, zużytej łuski lub wadliwego pocisku może skończyć się niekontrolowaną eksplozją i uszczerbkiem zdrowia.

Należy pamiętać, że prawo dopuszcza wykorzystywanie amunicji elaborowanej wyłącznie na własne potrzeby. Przekazując zrobioną ręcznie amunicję łamie się UoBiA: amunicja wytworzona niefabrycznie jest amunicją szczególnie niebezpieczną, jeśli nie jest wykorzystywana na swoje potrzeby.

Przyrządy celownicze

Przyrządy celownicze mogą aktywnie wspomagać celowanie (optyczne, laserowe, noktowizyjne) lub dawać strzelcowi jedynie bazę do poprawnego oddania strzału, jak w przypadku przyrządów mechanicznych. Odpowiednie zgranie przyrządów celowniczych z momentem wyciśnięcia spustu jest kluczowe do udanego oddania strzału.

Na wszystkich obrazkach kolor czarny oznacza, że dany element jest widziany wyraźnie: na tym skupia się ostrość wzroku. Kolorem szarym oznaczono elementy, które są lekko rozmazane: z powodu niedoskonałości oka nie możemy skupić wzroku na wielu elementach na raz. Strzelając precyzyjnie zawsze patrzymy w pierwszej kolejności na przyrządy celownicze, zwłaszcza muszkę.

Pistolet sportowy

Wizualna reprezentacja celowania z pistoletu sportowego.

Strzelając pistoletem sportowym celujemy pod czarne koło na środku tarczy. Zatem patrząc na typową tarczę TS/2, nasz punkt celowania powinien wypadać na szóstkę, będącą już na białym tle tarczy, poniżej czarnego koła.

Taki sposób celowania wynika z tego, że przyrządy celownicze są czarne. Ich zgrywanie na czarnym tle byłoby utrudnione, bo oku ciężej zobaczyć drobne skrzywienia ustawienia muszki wobec szczerbinki, jeśli wszystko się zlewa w jedną czerń. Mając kontrast białego tła, znacznie łatwiej zobaczyć, czy muszka stoi prosto w szczerbince, czy może się odchyliła o 1mm (który na 25m sprawi, że pocisk ominie cel o 15 cm).

Osoby początkujące powinny zgrywać przyrządy celownicze jeszcze niżej: w okolicy okręgu 3pkt. Mając przyrządy bezpośrednio na styku białego i czarnego pola tarczy łatwiej o pomyłkę. Zgrywając niżej, stale pozostajemy na białym tle i odskoki przyrządów są wyraźniejsze, a przez to łatwiejsze w korekcji.

Pistolet bojowy

Wizualna reprezentacja celowania z pistoletu bojowego.

Strzelając pistoletem bojowym powinniśmy celować w środek celu. Wiąże się to z tym, że tego typu strzelania mają w zamyśle przygotowywać do czegoś więcej niż osiągania powtarzalnych wyników punktowych: do szybkiej reakcji, przenoszenia ognia między celami i ciągłej świadomości, gdzie znajduje się obrany cel i jak się zachowuje. Pistolety bojowe (większość pistoletów centralnego zapłonu) mają przyrządy celownicze ustawione prosto w cel stojący w odległości 15m. Strzelanie z takiej broni pod czarne pole tarczy da kiepski wynik: pociski poleciałyby za nisko.

Pistolety bojowe często mają nieco inne przyrządy celownicze: z białymi kropkami, światłowodowe lub świecące w ciemnościach.

Karabin sportowy

Wizualna reprezentacja celowania z karabinu sportowego z zamkniętymi przyrządami celowniczymi.

Karabiny sportowe mają zwykle zamknięte przyrządy celownicze: zamiast szczerbinki jest przesłona z małą dziurką ("przeziernik" lub "diopter"), zamiast słupka muszki jest mucha tunelowa, z wkładem (insertem).

Wkłady muszki mają różną szerokość, w zależności od stopnia umiejętności strzelca. Im szerszy insert, tym więcej światła wpada między muszką, a tarczą i tym łatwiej odnaleźć tarczę. Z drugiej strony, za dużo miejsca utrudnia lepszym strzelcom szybkie wychwycenie błędów celowania. Doświadczeni strzelcy używają insertów o średnicy niewiele większej od średnicy tarczy Ksp widzianej z odległości 50m.

Strzelba gładkolufowa

Celowanie ze strzelby gładkolufowej przebiega po linii lufy. Szyna na lufie powinna tworzyć jedną płaszczyznę (czyli nie widać góry szyny, a jedynie jej krawędź przy baskili) z odznaczającą się powyżej szyny muchą. Po ustaleniu linii celowania wzrok przenosimy na przedpole, w kierunku spodziewanego rzutka

Celując ze strzelby jest istotne, aby nie zmieniać ustawienia twarzy wobec broni. Ruchy wykonujemy całym ciałem, od kolan do góry. Nie wolno odrywać policzka od kolby, ani podnosić głowy. W ten sposób utrzymamy ten sam sposób celowania i pociski będą przelatywały w linii wzroku.

Celowanie

W strzelaniach statycznych, tarczowych ostrość wzroku powinna być skupiona na muszce. Było to wyraźnie pokazane na wszystkich powyższych ilustracjach.

Muszka to wystający element na końcu lufy danej broni. Może być słupkowa w przypadku otwartych przyrządów celowniczych (pistolety sportowe) lub kołowa w przypadku zamkniętych przyrządów (karabiny).

Cel powinien być rozmazany, lekko rozmazana powinna być też szczerbinka (lub przeziernik w przypadku zamkniętych przyrządów). Podczas oddawania strzału należy skupić się na wyrównywaniu muchy w obu płaszczyznach wobec szczerbinki. Utrzymanie prawidłowego ułożenia przyrządów gwarantuje uzyskane powtarzalnego wyniku, który po odpowiedniej regulacji przyrządów pozwoli uzyskać odpowiednio wysoką ilość punktów.

W strzelaniu do rzutków wzrok należy skupić na rzutku. Ustalamy linię celowania przed pojawieniem się rzutka i utrzymujemy ją pozycją ciała, nie zmieniając ułożenia głowy i górnej części tułowia wobec broni.

Na górę ↑

 

Braterstwo.eu